1960’lı yılların sonu,Doğu Karadeniz’de  çay tarımı yoğun bir şekilde devam etmekte.Çaylar iki buçuk yaprak olarak toplatılmakta.İnsanlar çayları bugünkü gibi  makasla değil elle toplamakta.Sabah şafak vakti ile birlikte yöre kadınları ev işi,ahır işi,çocukların beslenmesi ve bakımı işini bitirip çay tarlalarına gitmekte.Parmaklar  elle çayın toplanma sı nedeni ile çatlamış,nasırlaşmış,yaralanmış kapkara olmuş vaziyette.Bunca zahmetle  yağmur,çamur,aşırı nem,yakıcı güneş demeden toplanan çaylar sepet sırtlanarak öğleden sonra saat 14.00’e kadar çay alım yerlerine götürülmesi gerekmekte.O yıllarda bu günkü gibi her mahallede her köyde alım yeri bulunmamakta idi.Hopa merkezde eski çay atölyesinde ve belli başlı köylerde olmak üzere toplam 3 adet,Kemalpaşa beldesinde de  iki adet çay alım yeri bulunmakta idi.Çay alım yerine çayın götürülmesi ile işler daha bitmiyor,aksine çile yeni başlıyor üretici açısından.Çay alım yerlerine sepetle dağlık yerlerdeki  tarlalardan  sırtlanan sepetle yayan  getirilen  çaylar,Çay-Kur’un belirlediği 2,5 yaprak standardına uygun olup olmadığına bakmak için çay ekspresleri ile  sıkı bir denetimden geçmekte üretici.Çaylar çay alım yerlerinin önlerinde yerlere serilmekte,yakıcı güneş,yağmur gibi Karadeniz’in  değişken iklimi altında saatlerce çaylar seçtirilmektedir.Ekspresler tarafından  beğenilmeyen çaylar tartıya alınmamakta,geri çevrilmekte,döktürülmekte ve bin bir zahmetle toplanan çayların alınıp alınamayacağı çay-kur yetkilisi ekspreslerin iki dudağı arasında söyleyeceği sözle belirlenmekte idi.Çayın bu zahmetli  süreci yanı sıra bin bir güçlükle  alım yerlerine  verilen çayların parası zamanında ödenmemekte,üretici mali yönden tam bir boğuntuya getirilmektedir.

O yıllarda üreticinin çilesini mahalli sanatçı        Erkan Ocaklı türkülerinde şöyle dile getirmiştir.

Ey gidi ekisperum,

Boyle başaramazsun.

İstersin iki buçuk,

Bu millet ac mi kalsun?

Mahalli sanatçı türküleştirdiği bu dizesinde Çay eksperlerinin iki buçuk yaprak çay istemesiyle,halkın aç bırakıldığını dile getirmektedir.

Çay üreticilerinin  üretimsel boyuttaki sıkıntılarının  yanı sıra,çay fabrikasına işçi alımında da partizanlık ve yanlı davranış ve de tutumlar sonucu yörede huzursuzluklar baş göstermiştir.Hopa Çay fabrikasına kadrolu olarak alımı için yapılan işçi alımları ortaya çıkan tepkiler üzerine 1965 ve 1966 yıllarında hazırlanan listeler iptal edilmiştir.1967 yılında yapılan işçi alımları için hazırlanan listede yine yanlı ve partizanca tutumlar listeye yansıyınca,yöre halkında biriken öfke bir anda protesto ve fabrika işgal etme şekline dönüşmüştür.özellikle o yıllarda  kurum yöneticilerince yapılan işçi alımında insanlara “tkuri reyi,şenauli reyi ?  ” (yabani misin,ehli misin?) şeklinde yapılan partizanca  değerlendirmeler bardağı taşıran damlalar olmuş bulunmaktadır.

Bütün bu çilekeş bir  çay tarımı sonucunda,bıçak kemiğe dayanmış bir durumdadır.Bu gidişe dur demek için Doğu Karadeniz Bölgesinde tarihte  İlk köylü eyleminin hareketliliği Hopa ilçesinde 1967 yılının yazında  başlamış bulunmaktadır.Çay üreticileri Hopa’nın köyleri,Mahalleleri ve Kemalpaşa Nahiyesinin köylerinden kamyonlarla Hopa Çay fabrikası kapısına dayanmıştır.Üretici devletin çay konusunda uyguladığı bu sömürücü  ve baskıcı tutumuna karşı tarihinde ilk kez Hopa’da ayağa kalkmış ve bu gidişe dur demiştir.Kamyon üstlerinde kadınlar,çocuklar,gençler Hopa köylerinden,mahallelerinden insan seli çay fabrikası önüne akmıştır.Bu olay o günlerde bütün Hopa’da evlerde akşam sohbetlerinde en önemli konu olarak günlerce konuşulup,irdelenmiştir.Televizyonun olmadığı,bataryalı radyonun  bazı evlerde bulunduğu o yıllarda köylülerin yaptığı bu eylem bayağı ses getirmiş ve evlerde en önemli gündemi oluşturmuştur.Hopa’da oluşan bu işgal eylemi o yıllardaki hükümet üzerinde de önemli etkisini yaratmış,olaylar üzerine hükümet  o dönemde Artvin Milletvekili olan ve Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığını yürütmekte olan Sabit Osman Avcı’yı Hopa’ya göndermiş ve gelişen olayları bu Bakan nezdinde incelemeye almak zorunda kalmıştır.